Για την διακόσμηση των χώρων χρησιμοποιούμε τις αυθεντικές τεχνικές και τα υλικά τα οποία εξελίχτηκαν στο πέρασμα των αιώνων, όπως είναι το stucco veneziano, το marmorino, το kourasani η Ρωμαϊκό κονίαμα και φτάνουν στις μέρες μας έχοντας αποδείξει τις ανθεκτικές δομές τους, την αισθητική υπεροχή και την αντοχή στην φθορά του χρόνου.
Στην 4myHome, αξιοποιούμε αυτή την γνώση και δίνουμε λύση σε θέματα προστασίας και διακόσμησης κτιρίων, εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, προσδίδοντας ταυτόχρονα στοιχειά διαχρονικότητας και υψηλής αισθητικής.
Το κόστος αυτών των υλικών επίχρισης και διακόσμησης περιορίζετε χάρη στις φυσικές χρωστικές που περιέχουν και δεν χρειάζονται βάψιμο, πράγμα που τα κάνει ανταγωνιστικά σε σχέση με τις συμβατικές μεθόδους σοβατίσματος και βαφής.Επιπλέων δεν ξεθωριάζουν, δεν σκάνε, δεν ξεφλουδίζουν ποτέ ακόμα και σε συνθήκες παγετού και είναι απρόσβλητα από την υγρασία.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι το γεγονός ότι δεν περιέχουν επικίνδυνα χημικά για την υγεία, αφού τα υλικά είναι 100% φυσικής προέλευσης, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπουν στις τοιχοποιίες ν' αναπνέουν αποτρέποντας την εφίδρωση και την συγκέντρωση υγρασίας (όταν υπάρχει υγρασία στο χώρο απορροφάται ενώ απελευθερώνεται όταν ο αέρας είναι ξηρός), διατηρώντας συνεχώς ένα ευχάριστο και υγιεινό υπερβάλλον !!!
Τα κονιάματα, τα επιχρίσματα και οι μέθοδοι εφαρμογής τους είναι κατάλληλα για νέες και παλιές επιφάνειες, για ανακαινίσεις και επισκευαστικές εργασίες, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Kourasani(ρωμαϊκό κονίαμα) Κονίαμα το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί στα σπουδαιότερα έργα καθώς ήταν γνωστό από την Μινωϊκη εποχή και αργότερα στους τεχνίτες των Ρωμαϊκών και Βυζαντινών χρόνων.
Τα ανέπαφα κονιάματα στα Μινωϊκά ανάκτορα στο Πάνθεον της αρχαίας Ρώμης, στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, και πολλά ακόμη τα οποία είναι διάσπαρτα σε όλη τη Μεσόγειο μας εντυπωσιάζουν με την ανθεκτικότητα τους, ιδικά αν σκεφτούμε ότι οι τεχνίτες αυτών των εποχών δεν γνώριζαν και δεν χρησιμοποιούσαν το τσιμέντο.
Stucco Veneziano Πρόκειται για τη σπουδαιότερη τεχνική που χρησιμοποιείται για την επίχριση και διακόσμηση των επιφανειών, ως λεπτές στρώσεις λείου επιχρίσματος, εφαρμοσμένο με σπάτουλα και στη συνέχεια με στίλβωση για να δημιουργήσει μια ομαλή επιφάνεια με την αίσθηση (εφέ) του βάθους και της τέλειας υφής.
Η αρχαία βενετσιάνικη τέχνη επανεμφανίζεται τις τελευταίες δεκαετίες σε εντυπωσιακές εφαρμογές διακόσμησης, μέσα από μια πλούσια συλλογή πολυτελών αποχρώσεων, συνδυάζοντας τις δεξιότητες των τεχνιτών με τα σύγχρονα υλικά για την δημιουργία μιας εξαιρετικής ποικιλίας τεχνοτροπιών.
Οι τεχνοτροπίες από stucco veneziano μπορούν να εκφράσουν το δικό τους ξεχωριστό χαρακτήρα, η να μιμηθούν ακριβές λιθοδομές, όπως μάρμαρο, γρανίτη και ασβεστόλιθο ή να δώσουν την λάμψη και το φυσικό ανάγλυφο της υφής του τραβερτίνη, με πολύ χαμηλότερο κόστος και μικρότερο βάρος.
Οι αρχιτέκτονες και διακοσμητές δεν άργησαν να αναγνωρίσουν τις εντυπωσιακές ιδιότητες που συνδέονται με αυτή την ευέλικτη τεχνική, αφού είναι φανερό ότι έχουμε πλέων στα χέρια μας ένα θαυμάσιο υλικό που συναρπάζει τις αισθήσεις με την υφή του και τα υπέροχα χρώματα που κυμαίνονται από ήπιους φυσικούς τόνους έως τις πιο ζωηρές αποχρώσεις.
Κάθε ολοκληρωμένη εργασία με stucco veneziano είναι ένα μοναδικό έργο τέχνης, παρέχοντας ένα μόνιμο και πολύτιμο διακοσμητικό στοιχείο, σε αντίθεση με την μεταβατική φύση των συμβατικών βαφών, οι οποίες απαιτούν επανάληψη ή ανανέωση κατά διαστήματα.
Marmorino Το marmorino είναι γνωστό ως ένα κλασικό βενετσιάνικο επίχρισμα, ωστόσο οι ρίζες του είναι πολύ παλιότερες, και χρονολογούνται στους αρχαίους ρωμαϊκούς χρόνους. Σήμερα σώζονται τέτοια δείγματα στης βίλες της Πομπηίας και σε διάφορες ρωμαϊκές δομές.
Το marmorino επανήλθε ξανά αιώνες αργότερα, μετά την ανακάλυψη της αρχαίας πραγματείας του Vitruvio <<De Architectura>> τον 15ο αιώνα και αυτή την φορά προσαρμόστηκε σύμφωνα και με τις αισθητικές απαιτήσεις που υπαγορεύονταν από το κλασικό ιδανικό του 15ο αιώνα βρίσκοντας ιδιαίτερη εφαρμογή στη περιοχή της βενετσιάνικης λιμνοθάλασσας.
Η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση εργασίας που έγινε με marmorino είναι μια σύμβαση με τις μοναχές του μοναστηριού της Santa Chiara του Μουράνο το έτος 1473. Στο έγγραφο αυτό, αναφέρονται πολλές τεχνικές λεπτομέρειες, π.χ. ότι πριν το marmorino μπορέσει να εφαρμοστεί, το τείχος έπρεπε να προετοιμαστεί με κονίαμα από ασβέστη και "coccio pesto" (τερακότα εδάφους).
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τους λόγους της δημοτικότητας του marmorino αρκεί να αναφέρουμε το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από οπουδήποτε αλλού σε μια πόλη που εκτείνεται πάνω από το νερό, προορισμένο να προστατέψει για αιώνες τα κτίρια από την φθορά και ν’ αντισταθεί στην υγρασία του περιβάλλοντος της λιμνοθάλασσας καλύτερα από οποιοιδήποτε άλλο υλικό.
Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι μπορούσε να επιτευχθεί ένα αισθητικά ευχάριστο αποτέλεσμα σε μια εποχή που κυριαρχείται από την επιστροφή του κλασικού ελληνορωμαϊκού στυλ, επιτρέποντας κατασκευές με λιγότερο βάρος, προσφέροντας στους αρχιτέκτονες της εποχής μια εναλλακτική λύση από την συνήθεια να καλύπτουν τις προσόψεις με πλάκες από πέτρα.
Το marmorino διατήρησε το κύρος του για αιώνες, μέχρι τις αρχές του 1900, όταν το ενδιαφέρον άρχισε να ξεθωριάζει λόγο της χρήσης του φυσικού μαρμάρου από τους ευκατάστατους Ενετούς.
Μόνο στο τέλος της δεκαετίας του 1970, εν μέρει χάρη στην χρήση του marmorino από τον αρχιτέκτονα Κάρλο Σκάρπα, έγινε δυνατή η επιστροφή στην επικαιρότητα αυτού του επιχρίσματος τελικού φινιρίσματος, προς όφελος των καλύτερων σύγχρονων διακοσμητών και αρχιτεκτόνων.